Κλείνω τα μάτια… αλλά τα όνειρα δεν μας ανήκουν … βράδια θλιμμένα .. κι όμως εσύ είσαι εδώ..με κοιτάς με αγάπη..
Το βλέμμα σου με διαπερνά και ριγώ μου λες να μην σκέπτομαι το που..πότε…το αύριο ..
Άλλη μια νύχτα που θα κλέψουμε τα αστέρια..το όνειρό καθρεπτίζεται στο ολόγιομο φεγγάρι..Θα κρατήσει άραγε.. πόσο θα κρατήσει..όσο μια ανάσα..όσο ένα παραμύθι?? Θα ξημερώσει και θα χαθεί..και μαζί με αυτό και σύ..!!
Η νύχτα σβήνει σιγά σιγά..η αυγούλα προβάλλει με το ρόδινο πέπλο της..να το πρώτο φώς…αρχίζει να χαράζει..!!
Άλλη μια ανατολή..κι εσύ μαζί της φεύγεις αγκαλιάζοντας την πρώτη ακτίδα του φωτός..
Το φεγγάρι και τα αστέρια φέρνουν τον ερχομό σου..Εκεί θα περιμένω..θα περιμένω πάλι να μου χαμογελάσει η νύχτα με το κεντημένο φόρεμά της απο άστρα και δαντέλες απο σύννεφα και πέπλα απο κοχύλια…!!
Έρχεσαι απο παντού..σβήνεις τα ίχνη σου να μην τα βρώ..Στο φώς του φεγγαριού μοιράζεις χαμόγελα..η ματιά σου φωτεινή αστροφεγγιά..!
Αφήνεις μόνο την αύρα σου κι ένα απαλό χάδι που πέφτουν σαν φύλλα και σκεπάζουν το κορμί μου..!
Δροσοσταλίδες τα δάκρυα της ψυχής..ραίνουν με ροδόσταμο τα άνθη του παραδείσου..!
Χυμούς απο καρπούς σου κλέβω.. κρατώ τη μυρωδιά σου..δάκρυα στα μάτια κυλούν και καίνε τα μάγουλά μου..!
Με παρασέρνεις σ’ένα μοναδικό βυθό ωκεανού.. χάνομαι στης ψυχής σου τα άδυτα αυτή την ψυχή που τόσο πασχίζω να δώ τη μορφή της .. να γνωρίσω τις πτυχές της..
Ανασαιμιά μου…!!! Άνεμος η ανάσα σου ζεστός άνεμος που με στολίζει κάθε δειλινό με χρώματα ανεξίτηλα..με αποχρώσεις ζωντανές..και φωτεινές..κι έτσι η ζωή μου παίρνει χρώμα.. λίγο ακόμα..τόσο λίγο ώστε.. να μπορεί να υπάρξει..!
Μια δροσοσταλίδα ψυχής στα χείλη απόμεινε ….
…..Ξημέρωσε…
Προσμονή.. μια λέξη κοινή.. αλλά τόσο αναγκαία.. ένα ηλιοβασίλεμα ακόμα…για μια δροσοσταλιά..για μια ρανίδα φωτός.. για μια στάλα..βροχής.. για λίγο οξυγόνο.. για μια ανασαιμιά..
Ψυχή αφέσου… στο ταξίδι των ονείρων..άνοιξε τα φτερά σου… πέταξε ψηλά, μην φοβάσαι τις ροζ νεφέλες… είναι του ήλιου οι σκιές..σχήματα όμορφα με ουράνιες μορφές..πέτα … πέτα..πάρε μαζί σου όσες θες..!!!
Σε αυτό το ταξίδι σου το μοναχικό… έχεις απέραντο γαλάζιο .. έχεις ουρανό…στολίδια απο χρυσάφι που σου χαρίζει ο ήλιος.. πέτα… πέτα πιο ψηλά απο τα σύννεφα…. άκου τους γλάρους.. σιγοτραγουδούν στο λευκό θόλο.. στο απέραντο γαλάζιο.. σε ταξιδεύουν με ένα απαλό δικό τους πέταγμα..έχουν οδηγό τον άνεμο κάνουν θαλασσινό περίπατο πάνω απο τα αφρισμένα κύματα..αγγίζουν τη θάλασσα με ορμή..κάνοντας συντροφιά στα παιχνιδιάρικα δελφίνια..που τραγουδούν , χαίρονται και στήνουν χορό στο πέρασμά σου ψυχή μου..
Να..λίγες σταγόνες βροχής..μη φοβάσαι που σε ραίνουν..δεν είναι δάκρυα της φύσης..είναι δροοσταλίδες και σε ξεπλένουν ψυχή..
Εσύ πέτα.. πέτα.. μέχρι το ουράνιο τόξο να φανεί…
Ψυχή μου… μονοπάτι ανοίγω παράδεισο ετοιμάζω.. τον στολίζω.. τον φροντίζω και με αστέρια τον γεμίζω..σκορπίζω ασημόσκονη κι ελπίζω να αγαλλιάσεις οταν όλα τα μαύρα σύννεφα ο ανεμος τα διώξει και φανεί η πανέμορφη παλέτα των δικών σου χρωμάτων..των πραγματικών χρωμάτων..και τότε δεν θα ζεις στο όνειρο..θα ανθίσει η φύση και θα ζωντανέψεις σε μια ζωή χαρούμενη.. όπως την ονειρεύτηκες χωρίς σιωπές..με ήχους και εικόνες..εικόνες πραγματικες..και αληθινές σαν εσένα…!!!
(Απο τη συλλογή μου..”Το πιο όμορφο ταξίδι ψυχής” ) Ε.Π.
Νοσταλγικός ανεμος 